Συνάδελφοι,
Φτάσαμε ως
σήμερα στην κατάσταση που όλοι γνωρίζουμε, δηλαδή στον ουσιαστικό διχασμό του
κλάδου σε διευθυντές και εκπαιδευτικούς και είναι αμφίβολο αν καταφέρουμε να
πετύχουμε τον στόχο μας, που δεν είναι άλλος από το σταμάτημα αυτής της αξιολόγησης.
Εμείς θεωρούμε
ότι η όλη στρατηγική της ΔΟΕ ήταν λάθος από την αρχή, γιατί δεν οδήγησε το
σύνολο του κλάδου σε αγώνα, αλλά βρήκε την «εύκολη λύση», της στοχοποίησης
συναδέλφων μας διευθυντών, οι οποίοι και κλήθηκαν να αντισταθούν για λογαριασμό όλων των υπολοίπων.
Και καλά, ας
δεχθούμε ότι ήταν κι αυτός ένας τρόπος. Όμως, η ΔΟΕ δεν προσπάθησε καθόλου να
συγκεντρώσει και να στηρίξει την «εμπροσθοφυλακή» αυτή για να έχει πιθανότητες
επιτυχίας. Το άφησε στον «πατριωτισμό και στο φιλότιμο» του καθενός χωριστά, το
οδήγησε να γίνει από συλλογικό προσωπικό θέμα, έβαλε πολλούς διευθυντές σε
ηθικό δίλημμα, αλλά το ουσιαστικό, που ήταν η επιτυχία του αγώνα, το άφησε στην
τύχη του.
Η «Εκκίνηση»
και το πανελλαδικό σχήμα των Ανεξάρτητων καταθέσαμε πρόταση στη Γενική
Συνέλευση, η οποία ενέπλεκε διευθυντές και εκπαιδευτικούς. Η πρόταση αυτή
φυσικά δεν πέρασε. Και φτάσαμε ως εδώ.
Η θέση μας ως
παράταξη από την αρχή ήταν σαφής: δεν λέμε όχι σε κάθε αξιολόγηση αλλά στη
συγκεκριμένη αξιολόγηση, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και στόχους και στο
συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο. Όσον αφορά στη συγκεκριμένη συγκυρία και την
παραπέρα πορεία του κλάδου, θεωρούμε ότι η λύση ξεκάθαρα πλέον είναι πολιτική.
Διαφωνήσαμε
και διαφωνούμε σε λογικές διαχωρισμού, στοχοποίησης, ανάθεσης, διαγραφών και πιστεύουμε
ότι η μόνη ελπίδα μας για οποιονδήποτε αγώνα είναι η συλλογική πάλη. Μόνο
όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ας τοποθετηθούν σ’ αυτό όσοι
«αγωνίζονται» μόνοι τους, πιστοί στη δική τους «μοναδική αλήθεια» (ΠΑΜΕ), όσοι
φωνασκούν στις συνελεύσεις κατά του υπουργείου, αφήνοντας στο απυρόβλητο την
κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν (ΔΑΚΕ-ΔΗΣΥ), όσοι έχουν κάνει σημαία
τους την «απεργία» ακόμη κι όταν σ’ αυτή συμμετέχει ένα οικτρό υποπολλαπλάσιο
των συναδέλφων (Παρεμβάσεις).
Βέβαια, όλα
αυτά δεν απαλλάσσουν της ευθύνης ορισμένων αιρετών μας εκπροσώπων στο
Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου μας, οι οποίοι άλλα έλεγαν ως μέλη του Δ.Σ.
και άλλα έκαναν ως διευθυντές, συμμετέχοντας στην αξιολόγησή τους. Φαίνεται ότι
αυτοί μπορούν να κάνουν ό,τι τους βολεύει και τους συμφέρει και ταυτόχρονα να
κατηγορούν τους άλλους. Αυτό είναι ο ορισμός της υποκρισίας και του
αμοραλισμού.
Για μας ο
αγώνας θέλει σχέδιο, έμπνευση, συμμετοχή, αποφασιστικότητα. Αλλά αυτά δεν
γίνονται ερήμην των συναδέλφων. Εμείς σ’ αυτή την κατεύθυνση θα συμβάλουμε. Και
μέσα και από τη δική μας πολυφωνία. Γιατί ούτε νιώθουμε, ούτε διεκδικούμε να
είμαστε κάτι περισσότερο από το σύνολο της κοινωνίας των συναδέλφων μας. Κι αυτή, είναι ο προνομιακός μας συνομιλητής.
Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε στους επαγγελματίες…
